Εν’ όψει του νέου έτους, μπορεί κανείς να συνεχίζει να ελπίζει για κάτι καλύτερο, παρά τις αλλεπάλληλες απώλειες που ζούμε καθημερινά;

Ζούμε μέρες δύσκολες όπου οισυμβολικές και οι πραγματικές απώλειες μοιάζουν να παίρνουν όλο και πιο πολύ χώρο στην καθημερινότητά μας. Ιδιαίτερα κατά τις χριστουγεννιάτικες εορτές, οι ελλείψεις και τα κενά φαντάζουν μέσα μας όλο και μεγαλύτερες, όλο και πιο ισχυρές. 

Το πώς ο καθένας όμως από εμάς θα διανύσει επιτυχώς ή όχι τη μετάβαση στο νέο έτος, είναι μια υποκειμενική για τον καθένα διαδικασία. Η επιτυχία εδώ ορίζεται ως η δυνατότητα να λειτουργείς στην καθημερινότητά σου, να εργάζεσαι, να αντλείς ικανοποίηση από τα πράγματα που κάνεις και να μπορείς να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τους σημαντικούς Άλλους. 

Αυτό που μας επιτάσσει όμως η οικονομική κρίση, ιδιαίτερα στις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, είναι να μη σκεφτόμαστε για αυτό που μας συμβαίνει αλλά να πέφτουμε τυφλά στην απελπισία. 

Αυτό θυμίζει την κατάθλιψη - το μαύρο φίλτρο που σε κάνει να βλέπεις το ποτήρι μισό άδειο παρά μισό γεμάτο. Εκεί η έννοια της ελπίδας είναι αυτή που κάνει τον καταθλιπτικό άνθρωπο να σταματά να προσπαθεί. Και εκεί έρχεται το τέλος. 

Το πώς θα σκεφτούμε λοιπόν για την ζωή μας παρά το πώς είναι η ζωή μας παίζει κεντρικό ρόλο στο πώς θα νιώθουμε για αυτήν κάθε μέρα. Και το νοητικό αυτό φίλτρο είναι η δυνατότητα υπέρβασης που ο καθένας μέσα του μπορεί να προσπαθήσει να επιστρατεύσει ως ψυχολογικό όπλο. «Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Και η ελπίδα σιγά-σιγά μπορεί να ξαναξυπνήσει. 

Η ελπίδα θα ενισχυθεί από την κοντινή επικοινωνία με τους αγαπημένους ανθρώπους (οι ισχυροί δεσμοί είναι άλλωστε προστατευτικοί για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία), την απομυθοποίηση της επιβαλλόμενης ως κανόνα ταύτισης των υλικών αξιών με την ευημερία, την αποδοχή και όχι την άρνηση των αντικειμενικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε και την προσπάθεια να βρίσκουμε χαρά και ικανοποίηση μέσα από μικρές καθημερινές χαρές.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου: διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend