Ο διαβήτης τύπου 2 (ο οποίος ορισμένες φορές ονομάζεται ‘μη ινσουλινοεξαρτώμενος’ ή ‘διαβήτης ενηλίκων’) εμφανίζεται όταν η παραγόμενη ινσουλίνη δεν είναι αρκετή ή είναι λιγότερο αποτελεσματική στην απομάκρυνση της γλυκόζης από την κυκλοφορία. Είναι συχνότερος από τον διαβήτη τύπου 1 και αντιστοιχεί στο 90-95% των συνολικών περιστατικών διαβήτη.
Ο διαβήτης τύπου 2 (ο οποίος ορισμένες φορές ονομάζεται ‘μη ινσουλινοεξαρτώμενος’ ή ‘διαβήτης ενηλίκων’) εμφανίζεται όταν η παραγόμενη ινσουλίνη δεν είναι αρκετή ή είναι λιγότερο αποτελεσματική στην απομάκρυνση της γλυκόζης από την κυκλοφορία. Είναι συχνότερος από τον διαβήτη τύπου 1 και αντιστοιχεί στο 90-95% των συνολικών περιστατικών διαβήτη.
Αν ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 (ΣΔΤ2) δεν αντιμετωπιστεί σωστά μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνιες επιπλοκές, οι οποίες σχετίζονται με μειωμένο προσδόκιμο ζωής, σημαντική νοσηρότητα και βεβαρημένη ποιότητα ζωής. Ορισμένοι ασθενείς με ΣΔΤ2 είναι περισσότερο επιρρεπείς σε ορισμένες επιπλοκές. Στους ασθενείς αυτούς περιλαμβάνονται οι:
Ηλικιωμένοι ασθενείς με διαβήτη 2
Σχεδόν οι μισοί ασθενείς με ΣΔΤ2 έχουν ηλικία άνω των 65 ετών και το 20% περίπου των ηλικιωμένων θα εμφανίσει ΣΔΤ2 έως την ηλικία των 75 ετών.
Η αντιμετώπιση των εν λόγω ασθενών ενέχει προκλήσεις λόγω του υψηλού επιπολασμού των παραγόντων κινδύνου και των συννοσηροτήτων, στις οποίες περιλαμβάνονται η διαταραγμένη νεφρική λειτουργία, η κατάθλιψη, οι διανοητικές διαταραχές, η σωματική αναπηρία και διάφορα γηριατρικά σύνδρομα (όπως είναι η αδυναμία), καθώς και ο αυξημένος κίνδυνος ανεπιθύμητων ενεργειών από τη λήψη πολλαπλών φαρμακευτικών αγωγών.
Οι ηλικιωμένοι ασθενείς με ΣΔΤ2 είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην υπογλυκαιμία (χαμηλά επίπεδα γλυκόζης αίματος), η οποία συχνά δεν εντοπίζεται λόγω των περιορισμένων γνώσεων των ασθενών για τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας καθώς και λόγω της πιθανότητας σύγχυσης των συμπτωμάτων (αποπροσανατολισμός, σύγχυση) με αυτά συνοδών ιατρικών παθήσεων.
Η σοβαρή υπογλυκαιμία χαρακτηρίζεται από δυσμενή πρόγνωση και υψηλότερο βαθμό θνησιμότητας στους ηλικιωμένους ασθενείς. Τα σοβαρά περιστατικά μπορεί να προκαλέσουν συναισθηματική δυσφορία και να αυξήσουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου, πτώσεων και καταγμάτων.
Στους ασθενείς με ΣΔΤ2 ηλικίας άνω των 65 ετών, οι πτώσεις είναι η συχνότερη αιτία τραυματισμών και ενδονοσοκομειακής νοσηλείας λόγω τραυματισμού, και αιτιολογούν το 80% των καταγμάτων10.
Μια προοπτική μελέτη ασθενών ηλικίας άνω των 80 ετών με καλά ελεγχόμενο ΣΔΤ2 έδειξε ότι το 25% των σχετιζόμενων με τον διαβήτη εισαγωγών στο νοσοκομείο οφείλονταν σε σοβαρή υπογλυκαιμία.
Η Βιλνταγλιπτίνη παρουσίασε μεταανάλυση μελετών σε ασθενείς άνω των 75 ετών σύμφωνα με την οποία η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια χορήγησής της ήταν η ίδια όπως και στους νεώτερους ασθενείς.
Ασθενείς με νεφρική δυσλειτουργία και διαβήτη 2
Νεφρική δυσλειτουργία ή νεφροπάθεια παρατηρείται στο ένα τρίτο περίπου του συνολικού διαβητικού πληθυσμού.
Οι συγκεκριμένοι ασθενείς διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο υπογλυκαιμίας, οιδήματος (κατακράτησης υγρών) και καρδιακών συμβάντων.
Οι διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές για τους ασθενείς με νεφρική δυσλειτουργία και ΣΔΤ2 είναι περιορισμένες, καθώς πολλά αντιδιαβητικά φάρμακα δεν συνιστώνται αυτή τη στιγμή για τη θεραπεία ασθενών με μέτρια ή σοβαρή νεφρική δυσλειτουργία.
Η διαβητική νεφροπάθεια, μια μορφή νεφρικής δυσλειτουργίας σε ασθενείς με διαβήτη, εμφανίζεται όταν οι νεφροί αρχίζουν να εμφανίζουν απώλεια πρωτεϊνών στα ούρα (Λευκοματουρία).
Ασθενείς με υπέρταση και διαβήτη 2
Το 77% των ασθενών με ΣΔΤ2 πάσχει από υπέρταση, ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί σε σχεδόν 45 εκατομμύρια ασθενείς παγκοσμίως.
Η υψηλή αρτηριακή πίεση εκτιμάται ότι προκαλεί έως και το 75% του συνόλου των διαβητικών καρδιαγγειακών επιπλοκών (καρδιοπάθεια, περιφερική αγγειοπάθεια [στένωση των αρτηριών] και εγκεφαλικό).
Η έρευνα δείχνει ότι η πλειοψηφία των ασθενών με υψηλή αρτηριακή πίεση και διαβήτη, εμφανίζει υπερδραστηριότητα στο σύστημα ρενίνης – αγγειοτενσίνης - αλδοστερόνης (RAAS), ένα σύστημα το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης στο ανθρώπινο σώμα.
Όταν σημειώνεται αυξημένη δραστηριότητα στο RAAS, παράγονται υψηλότερα επίπεδα αγγειοτενσίνης II, τα οποία προκαλούν την αύξηση της αρτηριακής πίεσης, η οποία με τη σειρά της αυξάνει τον κίνδυνο καρδιοπαθειών και νεφροπαθειών του ατόμου.
Ο επιθετικός έλεγχος της αρτηριακής πίεσης είναι ένα από τα αποτελεσματικότερα μέσα επιβράδυνσης της επιδείνωσης της διαβητικής νεφροπάθειας.
Ασθενείς σε κατάσταση νηστείας και διαβήτη 2
Οι ασθενείς με ΣΔΤ2, οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση νηστείας για πολιτιστικούς, θρησκευτικούς ή διατροφικούς (διαιτητικούς) λόγους, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο υπογλυκαιμίας.
Εκτιμάται ότι 40-50 εκατομμύρια διαβητικοί παγκοσμίως βρίσκονται σε κατάσταση νηστείας κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού. Μια πρόσφατη μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 12.243 μουσουλμάνοι με ΣΔΤ2, έδειξε ότι το 79% ανέφερε ότι νήστευε για τουλάχιστον 15 ημέρες κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού.
Στους ασθενείς με ΣΔΤ2, η νηστεία αυξάνει τον κίνδυνο σοβαρής υπογλυκαιμίας κατά 7,5 φορές και τον κίνδυνο νοσηλείας λόγω υπογλυκαιμίας κατά 5 φορές.
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η βιλνταγλιπτίνη μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας στους ασθενείς που βρίσκονται σε κατάσταση νηστείας.
Μελέτη βιλνταγλιπτίνης
Η Βιλνταγλιπτίνη αποδείχθηκε ότι είναι καλά ανεκτή και αποτελεσματική σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 με μέτρια ή σοβαρή νεφρική δυσλειτουργία
Διαθέτει προφίλ ασφάλειας παρόμοιο με αυτό του εικονικού φαρμάκου όταν προστίθεται στην αντιδιαβητική θεραπεία ασθενών με διαβήτη τύπου 2 και μέτρια ή σοβαρή νεφρική δυσλειτουργία.
ΠΗΓΗ:iatronet.gr
© 2019 Iatrica Όροι χρήσης | Πολιτική προστασίας απορρήτου